Noem me gek, noem me vreemd, het maakt mij allemaal niet uit. Ik ben wie ik ben en kruip graag uit het hokje waarin ze mij proberen te stoppen. Het is mij veel te druk in dat hokje! Geef mij zo af en toe maar rust, heerlijk vind ik dat. En gelukkig deelt mijn gezin dit gevoel met mij…
Woensdagmiddag, meneertje heeft een kinderfeestje. Het is prachtig weer, het lijkt wel zomer en dat op 2 april! Ik heb een heerlijke middag in het vooruitzicht samen met de kleine prinses. Mm, eens even denken…met wie kunnen we iets gaan doen. Eén van de Oma’s, mijn vriendin en de kids, de buurtjes, klasgenootje of toch de twee nichtjes… Ik loop er al een half uurtje mee rond. Tot ik mij bedenk dat ik helemaal niet verplicht ben om mijn middag te vullen met nog meer mensen dan alleen mijn lieve kleine prinses. Ik vul een picknickmand, zoek samen met de prinses een emmer, schep en toebehoren en verruil de prinsessenjurk voor een paar oude speelkleren. We gaan heerlijk samen naar de duinen. Lekker met zijn tweetjes, blote voeten in het zand. Wanneer we meneertje op het juiste adres hebben afgeleverd rijden we door richting die enorme berg zand om te ontdekken dat wij onze middag toch met heel veel andere mensen zullen doorbrengen. ‘Zucht’…
Gelukkig is het groot hier, plaats genoeg voor iedereen. Er is vast ergens een plekje waar we rustig kunnen picknicken. Daar gaan we dan, hand in hand, vrolijk huppelend, want ze geniet van die aandacht zo zonder haar grote broer. “Ik zoek wel een mooi plekje mama” zegt ze. “Is goed schat”, en ik hoop dat ze niet bij die grote hoop gillende kids wil gaan zitten. Vrolijk loopt ze langs alle groepjes moeders en kinderen die zich een plaatsje hebben toegeëigend in het door het voorjaarszonnetje verwarmde zand. Wanneer we iedereen voorbij zijn wijst ze naar een inham op de zandberg, tussen de bomen, maar heerlijk in de zon. Perfect! Een heerlijk plekje met alleen zand, bomen ‘vreemde’ vogels en nog eens zand. Ik ben trots op mijn kleine meid dat ook zij luistert naar haar binnenste stemmetje wat blijkbaar zegt dat ze graag een rustige middag met haar mama wil. We spreiden het kleed uit en gaan er heerlijk lui op liggen. We knuffelen en kroelen, stoeien en lachen. Eten lekkere dingen en bakken zandtaartjes. Ik graaf haar voeten in en zij heeft de grootste lol. Ik geniet en zij nog veel meer. Ik ben er met mijn volle aandacht bij. Hoef niet zoals die moeders in de verte steeds omhoog te vliegen omdat de kinderen ruzie maken. Ik hoef ook geen praatje te maken met wie dan ook als alleen een gezellig kletspraatje met mijn allerliefste kleine meid. Ik ben er voor haar, met mijn volledige aandacht, mindful. Dat voelt heel bijzonder.
Wanneer zij al rollend van de berg gaat en het zand tot in haar bilnaad is gekropen hangt ze nog even ondersteboven aan de rekstok. Wat een heerlijke middag is dit.
Wie gaat er de volgende keer mee? 😉
